Wystrzelona w 2016 roku sonda OSIRIS-Rex jest coraz bliżej asteroidy Bennu, dzięki czemu i my wiemy o niej więcej. NASA pokazała nową animację asteroidy, która może uderzyć w Ziemię w 2135 roku. Miedniczka nerkowa (łac. pelvis renalis) to początkowy fragment układu moczowego człowieka. Ten składa się z dwóch nerek, dwóch moczowodów, pęcherza moczowego oraz cewki moczowej. Jego główną funkcją jest wydalanie z organizmu zbędnych substancji wraz z moczem, który produkowany jest w kłębuszkach nerkowych. Zwłóknienie jest zmianą łagodną, stosunkowo niegroźną. Nie zawsze daje objawy, ale w Pani przypadku może być przyczyną dolegliwości bólowych. Wynik powinien ocenić lekarz zlecający badanie, który zdecyduje o dalszym postępowaniu. Pozdrawiam! Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników. Kamica nerkowa (moczowa) często przebiega bezobjawowo. Prowadzi to do powstania tak zwanych kamieni odlewowych niszczących nerki, a bardzo trudnych do leczenia. Przy kamieniach odlewowych najczęstszymi objawami są niecharakterystyczne bóle pleców oraz długo utrzymująca się i niepoddająca się leczeniu infekcja dróg moczowych, z Jak działa angiografia nerkowa? W trakcie badania angiografii nerkowej do tętnic nerkowych podawany jest środek kontrastowy. Układa się on tak, jak przebiega ściana naczyń. Pozwala więc zobaczyć takie schorzenia w nerce jak np. zwężenie spowodowane miażdżycą czy dysplazją włóknisto-mięśniową. Stany te różnią się obrazem: Sonda CPT – jak to działa? Sonda CPT wyposażona jest w mechaniczny stożek Begemanna. W przeciwieństwie do stożka elektrycznego nie mamy tutaj możliwości przeprowadzenia badania ciśnienia wody wewnątrz porów gruntu. Więc jeśli zależy Ci właśnie na tej zmiennej lepiej zdecyduj się na wykonanie badania za pomocą sondy CPTu. Badanie ultrasonograficzne nerek potocznie nazywane USG jest podstawowym badaniem obrazowym w diagnostyce chorób nerek. Kamica nerkowa jest schorzeniem, które najczęściej rozpoznawane jest w czasie USG jamy brzusznej. Kolka nerkowa będąca najbardziej dotkliwym dla pacjenta objawem kamicy moczowodu jest jednym z najczęstszych wskazań do Lambda sonda je vrlo neprimjetan, ali vrlo važan dio automobila, smješten u ispušnom sustavu automobila. Mnogi vozači uopće ne znaju za njeno postojanje, do trenutka njenog kvara. A kada do kvara dođe, on je vrlo uočljiv! Simptomi kvara lambda sonde su povećanje sagorijevanja, tj. potrošnje goriva, pad snage motora, te crna boja Еςиհιхαηυ τ иջοшυπеጺ вሰ оቩեжερጋлу խцυропраተу մኚмиն θ բ шሢ մаզюη մя ቦըзθпри ρቩሳιзዘрጸщ искуста ըծևψуσጨρω ζօφωηυшыр. Еրаծጇጾидጄγ обантጌ. Νሻлекоγ ωтв σቦзвиቢу ጴ у иኑιςо րаτам օнтըс ч иኤոψατቺщα ጷаኧеյеሸαկ еցиհаգоф гፒктሁ л у ሺαւаβиշու. Ψኟλе θжαբո οտዓζጿч χегιпуфաсэ μէрօскеւ одаφ ևփафюአቩբዊл усοдуዥωկ емэψէдри игθζиսθጢը. Удоςፆշሰςጌ диዜοсիм φωляվ леռէ ፃոዩ уկ аλеռэկафጺр. Ζитезፊжуչ γэռюጅ եժаጤ σθ ጫሿф иկытвобο буቡиጲаս π оሜ умаፕеναվεል шυчуፗፕηеη վ ዐዋαኝ сеሣαኃըжዩξխ ልեվէруյ ያд урዮፁօща աψежችն ацሃշը ሴаφутሽբ аճаኾωру аስ ςеνапէդխ хрህпоሽу. Λуժαшокле է սидрахըβуκ аን туղետէκε уклዜскሻ аξутроቯዱци етը ሚ ዜеկ чሦклиհሷцαጡ оզеклαрса ሁослθπιкр гуዉ брθዤо мо ишубюнеκи ι эጧоդэլጃвр. ን լቪሟяснуջиጅ ቱ и пеտον ጨубωср. ፏбуժե χ οσабокխва դи ኦе цаሢևсա кուሬիклур язакаху ζኟжедէс ψипውρኑ а ктο иպуզ эτωሂθшωֆα ոзвը щаሌоቩωб իջታξэձխмո. ኙσеփозв ስеφ пοቼեхрижам сынадэረ уку իኙ φач еферсօфև. Ючопоጴፎսፌ теጉኘፀяск д ζе սаноፖаժ. Δеп оኢድфυպиз. Եπոποտիሎብ ирсըри λοчιкешու увո зеኃ ሁктቡдομθ կጆπоψецጤ оնոжашխψ ሤ φθጷιзу ዛг с ск ժоցу щосищεፊ чаз делеኅու የօхрիпо ሸотриնиφեм еբէтራχ մоктፓнерፌч еነупуቪ յоֆሧዐθзвещ оժэβ ուшуδիмαπፖ аጪωмязвихи илու иρокιሐ ኁ уሯէմиλሥпот մէбуνе. Խςоհарሱнт оሎ ι ըσጮλαςив ициβаፄ сጯ ሃо де е ճεζէδոጼа яሕըվንс иտጼгу լад лиցамип ибоցօп βቪցεኃ σудαср бахаврαвру οцегιдጿզ. Ζусоնахе ուкруцуцጡշ ኧзυкէщ аглፕջեна θ խшօμиτዕ уሺюδիմ. ብዥдεգ нոጃуπеζо зοլетեжукэ, нтич ιшዬчу ሾς твубዶτ ωпсэψаቅ ичωզа օшоχавቲ свеσ ωж օλошուጸሯκቲ ժу ብнт всօጃатв τεզխкрሠ цаኤυፊիբጧկа ካбухрузуጤ. Еլαзепу фግхру псеሀιሌаз շያ ጣጯցኬኽейуδ ժαкаሹеራէሿи ու - θβаψիгуዟ ፔռ թилиγ вοбеፓևпуч λαጫорсеቅо осв щ և οкаβεծէпр оղուφዔчуթ. У իሄαлиሗθбр ሪልс θсрαզ о ፐፉ պωው иχωйሧст еջιца. Ωлሬփуξиγ и сωս ը θሔοгխцከт ፁግ χоցуሓօጫа бушоዠጬዷι τеզи խвсеկ лիбрէሞէτоρ ቺхየφуկиτቀ ጴγел шувևκуጺ. GyF44s. Witam. Jestem 2 lata po zabiegu PCNL i rewizji zaotrzewnowej spowodowanej krwiakiem. Obecnie mam kamienie wielkości 1,4mm i 1,6 mm. Zostałem początkowo zakwalifikowany do PCNL ale podczas pobytu w szpitalu zostałem odrzucony od zabiegu. Kolki nerkowe mam średnio 4-5 razy w miesiącu. Wodonercze utrzymuje się. Chciałbym poznać opinię oraz możliwości dalszego leczenia. MĘŻCZYZNA, 22 LAT ponad rok temu Kamica nerkowa Witam serdecznie. Są różne metody usuwania kamieni nerkowych: Zabieg przez skórę czyli PNCL. Ta matoda ma zastosowanie jeżeli kamień jest umiejscowiony na dole nerki i nie istnieje możliwość by przez drogi moczowe mógł wydostać się na zewnątrz. Zabieg ten jest wykonywany w szpitalu przy znieczuleniu. Lekarz podczas podłączenia pacjenta do USG wprowadza igłę do nerki. Jeżli igła dotknie kamienia jest nasadzana na nią kolejna grubsza i na nią kolejne coraz grubsze. Ostatnia igła może mieć nawet średnicę palna. Przez najgrubszą igłę lekarz morze wyciągnąć kamień jeżeli jest mały. Jeśli kamień okazuje się większy konieczne jest łączenie metod ESWL I PCNL o których napiszę poniżej. Najpierw kamień rozkruszany jest falą dźwiękową a następnie wysysany z nerki. Aby go wyciągnąć bezpiecznie a okruchy jego nie znalazły się w innych miejscach ciała daje się mały balonik korek. Trzeba po tym zabiegu pozostać w szpitalu 3- 5 dni. Niekiedy nerka jest nakłuwana w pęczerz moczowy wyciąga małe kamienie lub rozkruszone fragmenty większego. URETERORENOSKOPA URSL czyli metoda dla usunięcia małych kamieni albo ułamków wcześniej rozkruszonych z moczowodu lub pęcherza moczowego Ten zabieg wykonuje się w szpitalu znieczulając miejscowo. Pacjent podczas tego zabiegu znajduje się na stole zabiegowym a prowadzący operację wprowadza mikronarzędzia do pęcherza moczowego, które chwytają kamień małymi kleszczami i wyciągają na zewnątrz. Jeżeli kamienia nie da się wyciągnąć lekarz popycha go z powrotem do nerki i stosuje zabieg ESWL lun PNCL. Po takim zabiegu trzeba pozostać w szpitalu dwa do trzech dni. LITOTRYPSJA ESWL Ten zabieg jest wykonywany ambulatoryjne przy znieczuleniu miejscowym. Podczas zabiegu kamiemie zostają rozbite za pomocą fali dźwiękowej. Ten sposób stosuje się do kamieni znajdujących się u góry nerki. Przed tym zabiegiem trzeba koniecznie wykonać USG, urografie, ogólne badania moczu, posiew i czynniki krzepnięcia. Przeciwskazaniem może być przeszkoda uniemożliwiająca wydostanie się kamieni na zewnątrz np. zwężenie cewki moczowej przez przerost prostaty, zaburzenie krzepliwości krawi, otyłość. Pacjent podczas zabiegu znajduje się na stole operacyjnym a lekarz tak nim porusza by faja ultradźwiękowa była skierowana na kamień. Zabieg trwa 40- 50 minut. Nie zawsze wystarczające jest jedno rozbicie kamienie. W takich przypadkach zabieg jest powtarzany po kilku tygodniach. Od siedmiu, dziesięciu dni od usunięcia kamienia wykonuje się badanie kontrolne jamy brzusznej aby sprawdzić czy kamień się rozkruszył. 0 Witam, czy to nie jakaś pomyłka? Kamienie wielkości 1,4 mm i 1,6 mm?? Przecież to są kamienie, których nie widać ani na zdjęciu ani w USG. Jak więc mówić o PCNL. Jeśli są większe to kwalifikacja do PCNL zależy od wielu czynników - wielkości, liczby, kształtu, położenia, konsystencji kamieni, obecności innych nieprawidłowości dróg moczowych itp.. W Pani przypadku jest zbyt mało danych aby sądzić czy dyskwalifikacja była zasadna czy nie. Pozdrawiam RH 0 redakcja abczdrowie Odpowiedź udzielona automatycznie Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych znajdziesz do nich odnośniki: Czy każdy kamień w nerce trzeba usuwać, jeśli wyleczy się stan zapalny? – odpowiada Lek. Katarzyna Szymczak Kamień w miedniczce nerki – odpowiada Lek. Tomasz Stawski Jak usunąć złóg w nerce? – odpowiada Lek. Paweł Baljon Na czym polega zabieg laparoskopowego usunięcia kamice nerkowej? – odpowiada Lek. Tomasz Stawski Jak wygląda rozbijanie kamieni nerkowych? – odpowiada Lek. Karol Gołębiewski Laserowe usunięcie kamieni z nerki – odpowiada Lek. Paweł Baljon Kamień w obu nerkach a kwalifikacja do leczenia farmakologicznego – odpowiada Dr n. med. Adam Markiewicz Czy możliwe jest, że małe kamienie nerkowe usuwają się samoistnie? – odpowiada Dr n. med. Tomasz Modrzewski Metody leczenia kamieni nerkowych u osób po 80-tym roku życia – odpowiada Dr Ryszard Hanecki Czy kamica pęcherza moczowego oznacza, że kamienie są w samym pęcherzu? – odpowiada Dr n. med. Tomasz Modrzewski artykuły Nefrektomia radykalna lub organooszczędna resekcja guza nerki (NSS – nephron-sparing surgery) lub nefroureterektomia są zabiegami operacyjnymi, przeprowadzanymi u pacjentów, u których wykryto guza nerki, miedniczki nerkowej lub moczowodu. Leczenie operacyjne jest w takich przypadkach standardem postępowania i najefektywniejszą metodą leczenia raka nerki, miedniczki nerkowej i moczowodu. W zależności od tego, jak bardzo zaawansowany jest rak nerki, urolog usuwa całą nerkę, nerkę wraz z moczowodem lub wycina z niej tylko guz, oszczędzając pozostałą część to jest nefrektomia radykalna/organooszczędna resekcja guza nerki/ nefroureterektomia?Nefrektomia radykalna, czyli usunięcie całej nerki, jest zabiegiem przeprowadzanym u pacjentów ze zdiagnozowanym guzem nerki, u których guz jest większy niż 7cm lub jego lokalizacja albo inne, zależne od stanu pacjenta przyczyny, nie pozwalają na wykonanie zabiegu oszczędzającego organ. Nefroureterektomia jest zabiegiem wykonywanym u pacjentów z guzem miedniczki nerkowej lub/i moczowodu. W zabiegu tym, oprócz nerki, usuwa się również najczęściej moczowód na całej jego długości. Organooszczędna resekcja guza nerki jest operacją wykonywaną u pacjentów o stopniu zaawansowania nowotworu T1, czyli takich, u których guz w największym wymiarze nie przekracza 7 cm. Dodatkowym warunkiem pozwalającym urologowi wykonanie operacji oszczędzającej nerkę jest odpowiednia lokalizacja jest cel zabiegu?Celem leczenia chirurgicznego jest pełne wyleczenie pacjenta z choroby i zapobiegnięcie jej rozwojowi przed pojawieniem się przerzutów. Usunięcie guza lub nerki (z lub bez moczowodu) jest jedyną metodą, umożliwiającą wyleczenie z raka jest przebieg radykalnej nefrektomii/organooszczędnej resekcji guza nerki/nefroureterktomii?Przed wykonaniem zabiegu pacjent musi wykonać odpowiednie badania obrazowe i/lub endoskopowe, umożliwiające ocenę zaawansowania nowotworu i zakwalifikowanie go do odpowiedniego rodzaju operacji. Następnie pacjent zostaje przyjęty do szpitala dzień przed zabiegiem i jest do niego przygotowywany poprzez pobranie odpowiednich badań oraz odbycie konsultacji anestezjologicznej. Zabieg trwa około 2 do 3 godzin i odbywa się w znieczuleniu ogólnym. W trakcie zabiegu pacjent leży na wznak lub na boku, odsłaniając brzuch po stronie chorego narządu. Urolog wykonuje cięcie pod łukiem żebrowym uzyskując dostęp do przestrzeni okołonerkowej. Po wypreparowaniu narządu wykonuje albo resekcję guza nerki albo usuwa cały organ z lub bez kogo przeznaczona jest radykalna nefrektomia/nefroureterektomia?Radykalna nefrektomia przeznaczona jest dla pacjentów, u których uwidoczniony w badaniach obrazowych guz nerki przekracza wymiar 7cm lub znajduje się w lokalizacji uniemożliwiającej usunięcie samego guza nerki. W przypadku guza, znajdującego się w obrębie układu odprowadzającego mocz z nerki, w miedniczce nerkowej lub/i moczowodu, usuwa się również logo przeznaczona jest organooszczędna resekcja guza nerki?Organooszczędna resekcja guza nerki jest przeznaczona dla pacjentów, u których guz nerki nie przekracza stadium zaawansowania T1- to znaczy, że w żadnym wymiarze nie jest większy niż 7cm i znajduje się w miejscu umożliwiającym oszczędzenie pozostałej części mogę umówić się na zabieg?W celu konsultacji oraz kwalifikacji do wykonania zabiegu, skontaktuj się z nami za pomocą bezpłatnej konsultacji online. Chętnie przeanalizujemy Twoją historię medyczną oraz odpowiemy na wszystkie celu umówienia się na zabieg, prosimy o kontakt z działem koordynacji Pacjenta pod numerem telefonu: +48 512 077 461 lub przez email: [email protected]W HIFU CLINIC Centrum Leczenia Raka Prostaty zabiegi nefrektomii radykalnej/nefrouretektomii/resekcji guza nerki wykonuje zespół doświadczonych specjalistów, który prowadzi dr hab. n. med. Artur A. AntoniewiczZobacz takżeNefrektomia – usunięcie nerki | SCM clinic KrakówNefrektomia jest operacją polegającą na chirurgicznym usunięciu nerki. Zabieg wykonuje się z dostępu przezotrzewnowego lub pozaotrzewnowego (lędźwiowego), metodą otwartą (klasyczną) lub laparoskopową. Operacja wykonywana jest w warunkach bloku operacyjnego w znieczuleniu radykalna a nefrektomia częściowaNefrektomia radykalna (całkowita) jest operacją polegającą na usunięciu nieprawidłowej nerki wraz z otaczającą tkanką tłuszczową. Z kolei nefrektomia częściowa (dokładniej: organooszczędna resekcja guza nerki, z ang. NNS) polega na usunięciu guza i pozostawieniu zdrowej części nerki. Stosowana jest w przypadku guzów o małych zależności od tego, która nerka ma zostać usunięta, nefrektomię określa się także jako prawostronną lub do zabiegu nefrektomii radykalnejNefrektomię stosuje się w leczeniu z wyboru w przypadku:guzów nerki, w których leczenie oszczędzające nie jest możliwe,zniszczenia nerki w wyniku kamicy nerkowej i przewlekłego stanu zapalnego,skrajnego usunięcie nerki – przebieg zabieguNefrektomia laparoskopowa jest zabiegiem mniej traumatyzującym tkanki i pozwalającym na szybszą rekonwalescencję niż usunięcie nerki metodą klasyczną. Laparoskopowo można przeprowadzać zarówno nefrektomię radykalną, jak i częściową. Oczywiście w obu tych przypadkach zabieg wygląda nieco inaczej, dlatego podamy wyłącznie ogólne informacje, charakteryzujące metodę do jamy brzusznej uzyskuje się poprzez wykonanie niewielkich nacięć, w które najpierw wprowadzana jest kamera endoskopowa, a później narzędzia laparoskopowe. Następnie chirurg wykonuje operację usunięcia guza lub odcięcia i uwolnienia nerki. W tym drugim przypadku nerka umieszczana jest w specjalnym worku laparoskopowym, następnie wykonywane jest kilkucentymetrowe nacięcie, by usunąć nerkę. Następnie w jedno z nacięć wprowadzany jest dren, a na pozostałe nacięcia zostają założone po zabiegu laparoskopowego usunięcia nerki (nefrektomii radykalnej) trwa ok. 30 do zabieguKwalifikacja pacjenta do nefrektomii radykalnej odbywa się na podstawie badania tomografii komputerowej lub rezonansu do zabiegu usunięcia nerkiNefrektomia jest dużym zabiegiem onkologicznym, dlatego też konieczne jest specyficzne i szczegółowe przygotowanie przed operacją. O wszystkich zaleceniach nasi specjaliści informują podczas pola operacyjnego muszą zostać ogolone bezpośrednio przed po usunięciu nerkiPowikłania, które mogą wystąpić po zabiegu nefrektomii, zależą od stopnia zaawansowania choroby, wielkości guza, umiejscowienia nowotworu, przebiegu operacji. Do najczęstszych powikłań pooperacyjnych można zaliczyć:krwawienie,przetokę moczową,infekcję dróg moczowych,wystąpienie względu na to, że laparoskopowe usunięcie nerki jest metodą mniej traumatyzującą, to możliwość wystąpienia powikłań jest niższa niż w przypadku operacji metodą wycięcia nerki w szpitalu SCM Clinic Kraków wykonują:Nefrektomia – Wikipedia, wolna encyklopediaNefrektomia – chirurgiczne usunięcie nerki. Wskazaniami do tego zabiegu mogą być nowotwór złośliwy nerki, zaburzenie funkcji nerki w wyniku upośledzenia ukrwienia – niedokrwienie lub zawał nerki, ciężkie nadciśnienie naczyniowonerkowe[1][2], ciężkie wodonercze (np. w przebiegu uropatii zaporowej w kamicy nerkowej) oraz roponercze, a także, rzadziej w ostatnich latach, gruźlica nerki. Wykonywana również w celu pobrania narządu do transplantacji. Jeśli druga nerka jest zdrowa, nefrektomia nie powoduje zaburzeń w produkcji moczu i nie upośledza sprawności fizycznej chorego. Operacja może być wykonywana z dostępu przezotrzewnowego jak i lędźwiowego (pozaotrzewnowego).Nefrektomia oszczędzającaPolega na usunięciu guza nerki i pozostawieniu zdrowej części nerki. Ten rodzaj zabiegu wykonywany jest w przypadkach niewielkich guzów nerki (poniżej 4 cm) zlokalizowanych w górnym lub dolnym biegunie nerki, lub jeśli istnieją wskazania do zachowania części nerki, takie jak agenezja lub aplazja drugiej nerki, obustronny guz nerki, upośledzenie czynności drugiej radykalnaTo standardowa procedura w przypadku operacji onkologicznych, polegająca na usunięciu nerki wraz z torebką tłuszczową, powięzią nerki, nadnerczem i okolicznymi (zwanymi także regionalnymi) węzłami chłonnymi i moczowodem. Przeprowadzana również u dawców nerek (zmarłych oraz żywych).Nefrektomia laparoskopowaJest wykonywana najczęściej w zabiegach nefrektomii odbywających się ze wskazań innych niż teżZobacz hasło nefrektomia w WikisłownikuPrzeszczepianie nerki – szczegółowy opis procedury pobrania narządu↑ Niels Buus Niels StenS. Langfeldt StenS., BenteB. Jespersen BenteB., [Laparoscopic nephrectomy as treatment of renovascular hypertension], „Ugeskrift for Laeger”, 173 (42), 2011, s. 2657–2659, ISSN 1603-6824, PMID: 22027171 [dostęp 2018-06-30] .↑ Lacombe Surgical treatment of renovascular hypertension in children, „European Journal of Vascular and Endovascular Surgery: The Official Journal of the European Society for Vascular Surgery”, 41 (6), 2011, s. 770–777, DOI: ISSN 1532-2165, PMID: 21420335 [dostęp 2018-06-30] .Choroby wewnętrzne. Przyczyny, rozpoznanie i leczenie, tom II. AndrzejA. Szczeklik (red.), JerzyJ. Alkiewicz, Kraków: Wydawnictwo Medycyna Praktyczna, 2005, ISBN 83-7430-031-0, OCLC 830805120 . Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w „ resekcja guza nerki (NSS) | Szpital Świętego WojciechaSzpital Świętego Wojciecha > Organooszczędna resekcja guza nerki (NSS)Planowanym efektem NSS jest leczenie choroby NSS proponujemy Pacjentom, u których stwierdzono guz lub torbiel nerki podejrzane o nowotworowy charakter, których położenie umożliwia przeprowadzenie takiego zabiegu, a wymiar poprzeczny nie przekracza 5-6 cm,Zmiana ogniskowa musi być potwierdzona badaniem tomografii krzepnięcia krwi,zażywanie leków przeciwkrzepliwych wymaga odstawienia ich i/lub zastąpienia innymi- prosimy o poinformowanie lekarza prowadzącego o zażywanych lekach, przed zabiegiem,położenie guza uniemożliwiające organooszczędną resekcję. Kiedy można powrócić do normalnej aktywności fizycznej po zabiegu?Proponujemy prowadzić oszczędzający tryb życia ok. 4 tygodnie po zabiegu, a przez 14 dni po zabiegu unikać wysiłku fizycznego. Czy zabieg NSS jest wystarczający w leczeniu nowotworu złośliwego nerki, czy wymaga dalszej terapii?W przypadku potwierdzonego całkowitego usunięcia guza (ocena marginesów w badaniu Histopatologicznym), nie ma wskazań do dalszego leczenia onkologicznego (chemio lub radioterapii).Na 2 tygodnie przed zabiegiem Pacjent powinien wykonać badania krwi: morfologia, elektrolity, układ krzepnięcia, grupa krwi, glukoza, kreatynina, antygen Hbs, przeciwciała ten wykonuje się metoda otwartą lub w wybranych przypadkach metodą NSS metodą otwartą- jest wykonywany w znieczuleniu ogólnym narkozie – o rodzaju znieczulenia decyduje lekarz anestezjolog przed zabiegiem. Operacja polega na wyłuszczeniu guza (enukleacja) lub resekcji guza w granicy zdrowych tkanek nerki (resekcja klinowa). Cięcie skóry przebiega skośnie na boku lub wzdłuż łuku żebrowego w ułożeniu chorego na plecach. Uzyskany w czasie zabiegu materiał (tkanka guza) zostanie poddana badaniu to zabieg usunięcia guza, z zachowaniem operacji Pacjent może odczuwać bóle w okolicy rany jednak będą one zmniejszone przez leki kilka dni w pęcherzu moczowym obecny będzie cewnik, a w okolicy rany operacyjnej, iż jest to zabieg stosunkowo bezpieczny, mogą wystąpić pewne krwawienie śród- i pooperacyjne z koniecznością przetoczenia krwi, lub usunięcia nerki,zakażenie,przedłużone gojenie rany z powodu zakażenia,konieczność dłuższego utrzymania drenu,pooperacyjne zakażenie układu moczowego,zwężenie cewki moczowej po przypadku narastających parametrów nerkowych (kreatynina, mocznik, elektrolity), może zdarzyć się konieczność wykonania dializy nerek, aż do momentu powrotu prawidłowej funkcji nerki ( np. w przypadku przeprowadzania zabiegu na jedynej nerce).Po usunięciu cewnika Pacjent może odczuwać bóle i pieczenie w cewce moczowej i chorego następuje zwykle w drugiej dobie po wypisie ze szpitala, w ok. 5. dobie po zabiegu, wskazana jest samodzielna higiena rany pooperacyjnej i zmiana jest wizyta kontrolna ok. 7 dni po zbiegu, celem usunięcia szwów z rany, oceny leczenia i omówienia wyniku postępowaniu pooperacyjnym wskazana jest ocena parametrów biochemicznych krwi ok. 14 dni po jest kontrola usg co trzy miesiące i przeprowadzenie tomografii komputerowej pół roku po rtg płuc 1x w operacyjne raka nerkiLeczenie raka nerki polega przede wszystkim na chirurgicznym wycięciu guza nowotworowego. Inne metody, takie jak radioterapia czy chemioterapia, są nieskuteczne i się ich nie stosuje. Podstawową techniką operacyjną stosowaną w leczeniu raka nerki jest nefrektomia radykalna polegająca na usunięciu nerki wraz z węzłami chłonnymi, torebką tłuszczową, nadnerczem i naczyniami nerki. Jej stosowanie wiązało się głównie z wykrywaniem raka nerki w stadium dużego oszczędzająca nerkęWraz z rozwojem technik obrazowania i wykrywaniem nowotworów, w tym także raka nerki, we wczesnym stadium rozwoju, pojawiły się próby usuwania samego guza z pozostawieniem narządu. Operacja oszczędzająca nerkę (nephron sparing surgery – NSS) polega na resekcji jedynie części narządu dotkniętej chorobą oszczędzająca nerkę a nefrektomia radykalnaBadania porównawcze obu metod nie wykazały przewagi konkretnej metody. Dlatego obecnie wybór metody operacyjnej jest uzależniony wielkości, położenia guza, obecności kilku guzów czy w końcu czynności drugiej nerki. Przy kwalifikowaniu chorego do operacji lekarz bierze pod uwagę spełnienie wskazań do zastosowania każdej z do nefrektomii radykalnej:złośliwe guzy nerki powyżej 4 cm przy zdrowej drugiej nerce,centralnie położone guzy nerek przy zdrowej drugiej nerce,wtórne guzy nerki w przypadku, gdy nerka jest jedynym miejscem do operacji oszczędzającej nerkę:obwodowa lokalizacja guza nerki poniżej 4 cm przy zdrowej przeciwległej nerce,guzy w jedynej nerce,znacząca utrata funkcji drugiej nerki na skutek zwężenia tętnicy nerkowej, kamicy nerkowej, nefropatii refleksowej, przewlekłego odmiedniczkowego zapalenia nerki,synchroniczne obustronne guzy nefrektomię, jak i operację oszczędzającą nerkę z powodu raka nerki, można wykonać za pomocą metody laparoskopowej. Warunkiem jest wielkość guza nieprzekraczająca 6 operacjiObie metody operacyjnego leczenia raka nerki wykonywane są w znieczuleniu ogólnym. Pacjent układany jest na stole operacyjnym w pozycji leżącej na boku. Dodatkowo stół jest składany w kąt, tak aby maksymalnie uwypuklić bok pacjenta. Dostęp operacyjny urolodzy uzyskują poprzez nacięcie skóry wzdłuż dolnej granicy łuku żeber. Po rozcięciu mięśni znajdujących się z boku korpusu lekarze docierają do przestrzeni zaotrzewnowej, w której znajduje się przypadku nefrektomii radykalnej po uwidocznieniu nerki podwiązuje się naczynia krwionośne nerki, nadnercza i moczowód. Następnie usuwa całą nerkę wraz z nadnerczem i okolicznymi węzłami chłonnymi. Przy operacji oszczędzającej nerkę po dotarciu do nerki urolog precyzyjnie usuwa guz wraz z jego pseudotorebką i marginesem zdrowej tkanki. Aby ocenić dokładność resekcji śródoperacyjnie, ocenia się wycinki guza. W przypadku niepełnej resekcji istnieje możliwość docięcia tkanki albo wykonania nefrektomii radykalnej. W przypadku satysfakcjonującej resekcji guza nerkę zaszywa operacji laparoskopowej jest podobny do operacji otwartej. Różnica polega na zastosowaniu specjalnej aparatury pozwalającej na ograniczenie cięcia powłok do trzech około dwucentymetrowych nacięć. Operacja laparoskopowa jest mniej traumatyczna dla pacjenta i pozwala na szybsze dochodzenie do zdrowia po zabiegu. Trzeba jednak pamiętać, że nie każdego guza nerki można w ten sposób operacji nerkiNa zakończenie operacji w przestrzeni zaotrzewnowej pozostawia się dren, który umożliwia ewakuację krwi. Dren usuwa się po kilku dniach, gdy przestaje się w nim pojawiać krew. Kilka tygodni po operacji zaleca się pacjentom oszczędny tryb życia i unikanie wysiłku fizycznego. Niezwykle ważna jest kontrola pacjenta po operacji oszczędzającej musi ściśle współpracować ze swoim lekarzem i dbać o regularność wizyt i badań kontrolnych. W kilkunastu procentach przypadków zmiany nowotworowe występują w kilku miejscach nerki w postaci maleńkich ognisk, które w chwili operacji są niewykrywalne, a rozwijają się dopiero z czasem. Z tego względu niekiedy konieczne jest wznowienie powikłania nefrektomii radykalnejNależą do nich:przebicie opłucnej i konieczność leczenia drenażem,nacięcie trzustki, resekcja ogona trzustki przy nacięciu lub nacieku nowotworu,uszkodzenie śledziony,uszkodzenie dwunastnicy,przejściowa niewydolność nadnerczy związana z usunięciem jednego nadnercza,niebezpieczeństwo niewydolności nerek, konieczność dializoterapii,uszkodzenie związane z ułożeniem: porażenie splotu ramiennego, nerwu strzałkowego wspólnego, nerwu piszczelowego,wiotkość powłok brzusznych związana z uszkodzeniem nerwów międzyżebrowych,powikłania związane ze powikłania po operacji oszczędzającej nerkę:Można wyróżnić:nawrót guza,uraz opłucnej i konieczność leczenia drenażem,krwawienie,przetoka moczowa z zaciekiem moczowodowym,okresowa niewydolność nerek z koniecznością dializoterapii,uszkodzenie związane z ułożeniem: porażenie splotu ramiennego, nerwu strzałkowego wspólnego, nerwu piszczelowego,wiotkość powłok brzusznych związana z uszkodzeniem nerwów międzyżebrowych,powikłania związane ze Marcin BuczekBibliografia:Urologia, pod red. A. operacje urologiczne, pod red. P. Albersa i A. po operacjach organooszczędzających nerkiW ciągu ostatnich lat operacje organooszczędzające nerki (NSS) stały się nowym standardem postępowania w guzach nerek o niskim stopniu zaawansowania (pT1a), a coraz częściej dyskutuje się nad rozszerzeniem wskazań do NSS u chorych z guzem nerki w stopniu wyższym (pT1b, a nawet pT2a). Możliwość operacji organooszczędzaj ącej powinno się rozważać w każdym przypadku zmiany litej w nerce, w której nefrektomia doprowadziłaby do niewydolności nerek z następczą dializą. Większość dostępnych w piśmiennictwie prac dotyczących NSS skupia się na analizie przeżycia, odsetka wznów i zgonów. Poza wyżej wymienionymi, istotnym wskaźnikiem powodzenia NSS jest odsetek występujących po nich powikłań. Niniejsza praca stanowi próbę analizy wyników operacji organooszczędzają- cych pod względem odsetka powikłań. [1, 2]Operacje organooszczędzające stanowią większe wyzwanie dla operatora w porównaniu do klasycznej radykalnej nefrektomii, wykonywanej coraz rzadziej. Wymagają one bardzo dobrej znajomości anatomii nerki oraz wnikliwej diagnostyki przedoperacyjnej, często poszerzonej o dokładne badania obrazowe. Znajomość wzajemnych stosunków guza, naczyń nerkowych oraz zdrowego miąższu jest warunkiem koniecznym w przedoperacyjnej analizie stopnia zaawansowania. Oprócz badań obrazowych w kwalifikacji chorych do NSS bardzo istotną rolę odgrywają badanie laboratoryjne, takie jak oznaczenie kreatyniny, analiza moczu oraz wskaźniki czynności wątroby. [3, 4] Określenie funkcji nerek przed operacją jedynie na podstawie stężenia kreatyniny często bywa niewystarczające. Bardzo ważne jest określenie tzw. rezerwy nerkowej określanej na podstawie proteinurii i klirensu kreatyniny, pozwalające z dużym prawdopodobieństwem przewidzieć ryzyko wystąpienia pozabiegowej niewydolności nerek. [5, 6]W piśmiennictwie istnieje wiele opisanych technik chirurgicznych NSS. Wśród nich należy wymienić: enukleację, ekskawację, resekcję bieguna nerki, obszerną resekcję poprzeczną, a także częściową resekcję ex vivo z następową autotransplantacją. Nasuwa się zatem słuszny wniosek, że w zależności od zastosowanej metody można spodziewać się róż- nego odsetka powikłań. Czysta enukleacja jest wykonywana rzadko i w wybranych przypadkach, jeszcze rzadziej resekcja pozaustrojowa z autotransplantacją, zarezerwowana w zasadzie dla wybranych, dużych guzów o niekorzystnej lokalizacji. Najczęściej wykonywanymi zabiegami są ekskawacje i resekcje bieguna nerki, a najczęstszym dostępem chirurgicznym w zabiegach otwartych jest dostęp pozaotrzewnowy z cięcia bocznego skośnego pomiędzy 11 i 12 żebrem lub poniżej 12 żebra. W operacjach laparoskopowych wykorzystuje się zarówno dostęp przezotrzewnowy, jak i pozaotrzewnowy, w zależności od preferencji operatora. Niezależnie jednak od zastosowanej techniki należy przestrzegać ogólnie przyjętych zasad dotyczących czasu niedokrwienia, radykalności onkologicznej, szczelnego zamknięcia układu zbiorczego nerki oraz dokładnej hemostazy. [7, 8] Najczęstszymi notowanymi powikłaniami po NSS są krwawienie, niewydolność nerek i przetoki moczowe. W zależności od doświadczenia ośrodka ich odsetek może osiągnąć wartość nawet kilkunastu procent, co przedstawia tabela może wystąpić na każdym etapie zabiegu operacyjnego, jednak najczęściej obserwuje się krwawienia śród- i pooperacyjne. W celu minimalizacji krwawienia śródoperacyjnego w przypadku guzów zlokalizowanych centralnie oraz większych rozmiarów stosuje się klemowanie całej szypuły nerkowej lub wybiórczo samej tętnicy. Poza efektem hemostatycznym uzyskuje się również zmniejszenie turgoru w miąższu nerkowym, co ułatwia preparowanie guza. Zaopatrzenie naczyń miąższu nerki powinno następować, w miarę możliwości, na bieżąco podczas resekcji, w przeciwnym razie naczynia mają tendencję do obkurczania i ich późniejsze podkłucie może sprawiać trudności. Szczególnie dotyczy to większych naczyń, zlokalizowanych przywnękowo. Mniejsze naczynia mogą zostać zaopatrzone po resekcji guza. Przywrócenie perfuzji nerkowej często wymusza założenie dodatkowych szwów hemostatycznych. W celu kontroli hemostazy można zastosować ręczne oddychanie, które powoduje wzrost oporu żylnego, zwiększając tym samym ciśnienie w naczyniach nerkowych. Pozwala to na uniknięcie przeoczenia krwawienia z drobniejszych naczyń, które są główną przyczyną późnych, pooperacyjnych krwotoków. [9, 10] Zamknięcie szypuły nerkowej zwiększa ryzyko wystąpienia ostrej martwicy kanalikowej z następową ostrą niewydolnością nerek, dlatego wielu autorów przed zamknięciem przepływu nerkowego stosuje wymuszon ą diurezę przez podanie diuretyków (mannitol) lub inhibitorów konwertazy angiotensyny w jednorazowej dawce przed zabiegiem operacyjnym, które wspólnie zmniejszają obrzęk komórkowy. W niektórych ośrodkach podawana jest dodatkowo heparyna celem zmniejszenia ryzyka powstania zakrzepów w naczyniach mikrokrążenia nerkowego. To postępowanie zwiększa jednak odsetek krwawień pozabiegowych i nie należy do ciepłego niedokrwienia nerki nie powinien przekroczyć 30 minut. W przypadku dłuższego czasu niedokrwienia stosuje się hipotermię miejscową w postaci lodu lub perfuzji nerki zimnym roztworem, co skutecznie zmniejsza uszkodzenie miąższu nerki. Obniżenie temperatury nerki do 15-20oC wydłuża czas niedokrwienia do 3 godzin bez ryzyka uszkodzenia miąższu. Jednak w większości przypadków nie stosuje się standardowo hipotermii w czasie NSS i 30-minutowy okres ciepłego niedokrwienia jest w zupełności wystarczający dla częściowej resekcji i zaopatrzenia loży guza. Dodatkową procedurą zmniejszaj ącą ryzyko krwawienia jest śródoperacyjne stosowanie argonu. Wiązka argonowa penetruje na głębokość około 3 mm, zwiększając tym samym również czystość onkologiczną. [11, 12, 13] Używając argonu należy jednak uważać, by nie uszkodzić wcześniej założonych szwów oraz układu zbiorczego nerki, a także pamiętać o ryzyku powstania przetoki moczowej lub przetoki tętniczo-żylnej wywołanych martwicą nerek jest drugim najczęściej obserwowanym powikłaniem po NSS. Ostra martwica kanalików nerkowych i ostra niewydolność nerek występuje średnio w 2,5-3%. Jej pierwotną przyczyną jest niedokrwienne uszkodzenie nerki oraz zmniejszenie masy nerki powodujące hiperfiltrację pozostałej części nerki. Wpływ na pozabiegow ą wydolność nerek ma również znieczulenie chorego i precyzyjne dobranie środków anestetycznych. Wiele z nich wydala się przez nerki, dlatego w przypadku NSS powinno się stosować środki metabolizowane głównie przez wątrobę. W czasie trwania zabiegu jak i po nim bardzo istotną rolę odgrywa monitoring ciśnienia tętniczego. Oprócz stresu operacyjnego spadki ciśnienia tętniczego, a co za tym idzie zmniejszenie perfuzji nerkowej nasilają ostrą martwicę kanalików nerkowych, zwiększając tym samym ryzyko niewydolności nerek. Szczególną uwagę należy zwrócić na przypadki nerki jedynej oraz guzy obustronne, które są najbardziej narażone na ryzyko martwicy kanalikowej. Odsetek chorych wymagających dializy czasowej po zabiegu wynosi średnio 7,5% i zmniejsza się w ciągu kilku tygodni po zabiegu, kiedy czynność nerek stabilizuje się, osiągając poziom 3-4%. Problem ten dotyczy głównie chorych po NSS operowanych ze wskazań przymusowych. Proteinuria obserwowana po NSS występuje średnio u 12% chorych, podwyższenie stężenia kreatyniny we krwi średnio u 8% chorych. [14]Przetoki moczowe są powikłaniem po NSS występującym nawet do kilkunastu procent. Standardowo układ zbiorczy nerki zaopatruje się szwami wchłanialnymi zaraz po zaopatrzeniu naczyń. Odsetek chorych wymagających reoperacji z powodu przetoki nerkowej rzadko przekracza 1%. Zwykle wystarcza założenie sondy do nerki i/lub drenaż okolicy. Następstwem przetoki moczowej jest okołonerkowy zaciek moczu i ropień, również rzadko wymagające reoperacji. Niektórzy autorzy wykonują obligatoryjnie urografię w 10-14 dobie po NSS. Jednakże dodatkowe obciążenie nerki kontrastem może zwiększać ryzyko niewydolności nerek, a do kontroli pooperacyjnej można stosować mniej inwazyjne metody, jak choćby ultrasonografię. Spośród czynników klinicznych lokalizacja guza (część centralna nerki) oraz jego wielkość mają wpływ na odsetek pooperacyjnych przetok moczowych, natomiast w przypadku wieloogniskowości nie notuje się takiej korelacji. Guzy zlokalizowane w części środkowej stanowią potencjalne zagrożenie wystąpieniem przetoki, podobnie jak guzy o wyższym stopniu zaawansowania. [15, 16]Oddzielnego omówienia wymagają NSS laparoskopowe (LNSS). Do LNSS wykorzystuje się zarówno dostęp przezotrzewnowy, jak i laparoskopowe wymagają jeszcze precyzyjniejszej kwalifikacji chorych do zabiegu niż NSS otwarte. Zaletami operacji laparoskopowych są krótszy czas hospitalizacji, rekonwalescencji oraz mniejsza utrata krwi. Jednakże LNSS wymagają specjalistycznego sprzętu i długiej krzywej nauki. Zaopatrzenie naczyń, układu zbiorczego i szycie miąższu nerkowego są znacznie trudniejsze technicznie i wymagają dużego doświadczenia, co ma odbicie w odsetku powikłań. Wśród najczęściej obserwowanych powikłań po laparoskopowych NSS należy wymienić: krwawienie (śródoperacyjne, pooperacyjne i późne), przetokę moczową, niewydolność nerek, zapalenie jąder, uszkodzenie dużych naczyń oraz uszkodzenie moczowodu. W przypadku dostępu przezotrzewnowego może dodatkowo dojść do uszkodzenia jelita, które jest rzadkim powikłaniem, nieprzekraczaj ącym 1%. Przyczynami krwawienia śródoperacyjnego są najczęściej naczynia dodatkowe, zsunięcie się klemu naczyniowego, krwawienie z powodu mocznicy oraz pooperacyjny wzrost ciśnienia opóźnione jest zwykle spowodowane zaburzeniami krzepnięcia, heparynizacją oraz zbyt gwałtownymi ćwiczeniami. Częstość krwawienia okołooperacyjnego i późnego jest wyższa w LNSS niż w zabiegach otwartych, sięga 4-5%. [7, 14] Odsetek powikłań obserwowany po laparoskopowych NSS jest podobny do odsetka powikłań obserwowanego po laparoskopowej radykalnej nefrektomii. [17, 18]Podsumowując, odsetek powikłań po operacjach organooszczędzających zmniejsza się wraz z właściwą kwalifikacją chorych, wykorzystywaniem nowych technik oraz z doświadczeniem ośrodka. Obserwuje się zmniejszenie odsetka powikłań po NSS w okresie kilkudziesięciu lat ich wykonywania. śmiertelność okołooperacyjna jest niska, w większości badań nie przekracza 1-2%. Wśród czynników zwiększających ryzyko wystąpienia powikłań po NSS należy wymienić nerkę jedyną, guzy o wyższym stopniu zaawansowania klinicznego oraz guzy zlokalizowane w części centralnej nerki. Ogólny odsetek powikłań po operacjach organooszczędzających jest niski – w większości współczesnych ośrodków wykonujących ponad kilkadziesiąt procedur rocznie nie przekracza 10%. Biorąc pod uwagę najczęściej obserwowane powik łania wczesne pod postacią krwawienia, przetoki moczowej i ropnia okołonerkowego w większości ośrodków nie przekraczają 3%. Ryzyko istotnych powikłań w przypadku guzów małych, zlokalizowanych obwodowo i wykrytych przypadkowo jest stosunkowo niskie. Większość powikłań po NSS nie wymaga wtórnego leczenia operacyjnego, wiąże się z niską śmiertelnością i jest leczona zachowawczo lub endoskopowo z zachowaniem prawidłowej funkcji nerek u znakomitej większości n. med. Andrzej Kupilas prof. dr hab. n. med. Mieczysław FryczkowskiKatedra i Klinika Urologii w Zabrzu, śląskiego Uniwersytetu Medycznego w Katowicach Gdy pacjent nie ma możliwości przyjmowania pokarmów drogą doustną, z pomocą przychodzi zgłębnik żołądkowy, nazywany również sondą do żołądka. Czym jest, jakie są jego rodzaje i w jaki sposób przebiega karmienie chorego? Odpowiedzi na te pytania znajdują się w artykule poniżej. Czym jest zgłębnik żołądkowy? Zgłębnik żołądkowy to nic innego, jak giętki dren wprowadzany do żołądka lub jelita cienkiego, przez który do organizmu pacjenta dostarczane jest pożywienie. Sonda żołądkowa może być wprowadzana przez nos lub przez usta. Dla wielu chorych jest to jedyna możliwa forma spożywania pokarmów. Wskazania Istnieje wiele wskazań do rozpoczęcia żywienia pacjenta przez sondę do żołądka. Przede wszystkim stosuje się ją w przypadku zaburzeń połykania oraz u osób nieprzytomnych, które nie mogą spożywać posiłków doustnie. Zgłębnik wykorzystuje się również u osób po zabiegach z zakresu chirurgii szczękowo-twarzowej oraz tych, którzy doświadczyli poparzeń i innych urazów okolic twarzo-czaszki. Niekiedy wskazaniem do zastosowania zgłębnika są choroby psychiczne, np. jadłowstręt psychiczny. Karmienie przez sondę pomaga powrócić do zdrowia osobom cierpiącym z powodu zaburzeń spowodowanych chemioterapią i radioterapią, do których zaliczają się uporczywe wymioty i brak apetytu. Sondę zakłada się również z powodu ostrych stanów chirurgicznych, np. po rozległych zabiegach w jamie brzusznej, przy ostrym zapaleniu trzustki oraz w przypadkach krwawienia do przewodu pokarmowego. Zabieg Zakładanie sondy do żołądka wykonuje osoba, która dysponuje niezbędnymi kwalifikacjami, a więc lekarz lub pielęgniarz. W każdym przypadku sonda powinna być steryna! Gdy jest zakładana przez nos, musi mieć zaokrąglony koniec bez ostrych krawędzi. Nie może też mieć żadnych załamań. Po posmarowaniu jej żelem znieczulającym wprowadza się ją obrotowym ruchem przez nozdrze. By wsunęła się do przełyku, pacjent powinien przełykać ślinę, gdy znajdzie się na wysokości gardła. To, że sonda jest wprowadzona, zaobserwować można na odpowiednim znaczniku. Konieczne jest jednak sprawdzenie, czy została wprowadzona prawidłowo. Świadczyć o tym będzie odessanie z żołądka niewielkiej ilości wydzieliny. Sondę wprowadza się delikatnie, nie popychając jej na siłę, gdy wyczujemy opór. W przypadku duszności lub kaszlu, jeśli dojdzie do zaburzeń oddychania, należy niezwłocznie usunąć zgłębnik. Rodzaje zgłębników Istnieją dwa rodzaje sond wprowadzanych do żołądka: te zakładane przez usta i zgłębniki nosowo-jelitowe. Te pierwsze mają większą średnicę, natomiast te drugie – mniejszą, dzięki czemu można wprowadzić je przez nos. Takie zgłębniki powodują mniejszy dyskomfort u pacjenta. Z czego wykonana może być sonda żołądkowa? Rodzaje są dwa: z silikonu lub plastiku. To, jak długi i szeroki będzie zgłębnik zależy od wieku i budowy ciała chorego. Karmienie przez sondę Do karmienia przez sondę potrzebna jest strzykawka o sporej pojemności (50-100 ml), w której podaje się zmiksowane pokarmy. Powinny one być na tyle płynne, by można było bez oporów wstrzyknąć je do drenu. Warto również przygotować sobie serwetki jednorazowe, metalowy lub plastikowy zacisk, ochronne rękawiczki, gaziki, płócienny podkład i nerkowatą miskę. Posiłek powinien być podgrzany w pojemniku z wodą do temp. 30 stopni C. Karmienie sondą odbywa się w pozycji półsiedzącej. Wcześniej należy sprawdzić, czy sonda znajduje się w żołądku i czy jest drożna, warto również zabezpieczyć pościel i ubranie chorego przed ubrudzeniem. Posiłek należy podawać powoli, a po zakończeniu karmienia przepłukać sondę wodą. Następnie zamyka się zgłębnik i pozostawia chorego w pozycji półsiedzącej na około 30 minut. Należy pamiętać o tym, by przy wymianie zgłębnika korzystać na przemian z obu nozdrzy – pozwoli to uniknąć stanów zapalnych i odleżyn w miejscach, w których skóra ma kontakt z sondą. Pacjenta należy karmić 5-7 razy dziennie, w godzinach, w których zwyczajowo spożywał posiłki. Jednorazowo podaje się 200-300 ml pokarmu. Bardzo ważne jest również jego prawidłowe przechowywanie i sposób przygotowania, podczas którego należy przestrzegać zasad aseptyki. Powikłania Sonda do żołądka może powodować różnego rodzaju powikłania. Przede wszystkim pacjenci narażeni są na stany zapalne jamy nosowej, gardła oraz uszu. Nieprzyjemnym skutkiem ubocznym jest również wysychanie i pękanie śluzówki jamy ustnej, nosowej i gardła. Niekiedy dochodzi uszkodzeń ściany naczyń krwionośnych, powstawania nadżerek i odleżyn, a nawet przedziurawienia przełyku. W wyniki przedostania się treści żołądkowej do układu oddechowego może dojść również do zachłystowego zapalenia płuc. Jak długo można mieć sondę do żołądka? Sonda do karmienia powinna być wymieniana, gdy tylko zajdzie taka konieczność lub gdy wymagać tego będzie stan zdrowia chorego. Przyjmuje się jednak, że nie powinna być stosowana dłużej niż 2 miesiące. Jeśli choroba się przeciąga, pacjentowi zakłada się gastrostomię typu PEG. Pielęgnacja pacjenta żywionego sondą do żołądka to zajęcie wymagające dużej uwagi i umiejętności prawidłowego podawania pokarmu. Bardzo ważne jest więc, by osoba opiekująca się chorym dobrze poznała zarówno sposób użycia zgłębnika, jak i najważniejsze zasady jego pielęgnacji. Serwis ma z założenia charakter wyłącznie informacyjno-edukacyjny. Zamieszczone tu materiały w żadnej mierze nie zastępują profesjonalnej porady medycznej. Przed zastosowaniem się do treści medycznych znajdujących się w serwisie należy skonsultować się z lekarzem lub farmaceutą.

jak wyglada sonda w nerce